ਰੁਹੇਲ ਖੰਡ ਦੇ ਕੌਤਕ “ਸੁੱਕੇ ਖੂਹਾਂ ’ਚ ਆ ਗਿਆ ਪਾਣੀ”
ਜਗਨਨਾਥ ਪੁਰੀ ਤੋਂ ਚੱਲ ਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਰੁਹੇਲ ਖੰਡ ਪਹੁੰਚੇ, ਜਿੱਥੇ ਕੁੱਝ ਪਠਾਨਾਂ ਵੱਲੋਂ ਗਰੀਬ ਮਰਦਾਂ, ਔਰਤਾਂ ਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਗੁਲਾਮ ਬਣਾ ਕੇ ਖ੍ਰੀਦਿਆ ਤੇ ਵੇਚਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਜੀ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਥੇ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਈ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਰੋਣ-ਕਰਲਾਉਣ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਸੁਣਾਈ ਦਿੰਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ। ਸਵੇਰੇ ਉੱਠਦਿਆਂ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਜੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਜੀ ! ਤੁਸੀਂ ਕੁੱਝ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਚਲੇ ਜਾਉ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਜਿਸ ਕਾਰਜ਼ ਲਈ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਜਰਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ। ” ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਜੀ ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਾ ਹੁਕਮ ਮੰਨ ਕੇ ਵਿਛੋੜੇ ਦੇ ਬੈਰਾਗ ਵਿੱਚ ਅੱਥਰੂ ਕੇਰਦੇ ਹੋਏ ਉੱਥੋਂ ਚਲੇ ਗਏ। ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਜੀ ਦੇ ਇਹ ਪੁੱਛਣ ‘ਤੇ ਕਿ ਫਿਰ ਮੇਲ ਕਿੱਥੇ ਹੋਵੇਗਾ? ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਫੁਰਮਾਇਆ ਕਿ ਹਫ਼ਤੇ ਬਾਅਦ ਜਿੱਧਰ ਜਾਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਪੈਦਾ ਹੋਵੇ, ਉਧਰ ਨੂੰ ਆ ਜਾਣਾ, ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲ ਜਾਵਾਂਗੇ।
ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਸਮਾਧੀ ਸਥਿਤ ਇੱਕ ਪੱਥਰ ‘ਤੇ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਸਨ ਕਿ ਇੱਕ ਰੁਹੇਲੇ ਨੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੂੰ ਆ ਬਾਂਹੋਂ ਫੜ੍ਹਿਆ ਤੇ ਗੁਲਾਮ ਬਣਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਘਰੇ ਲੈ ਗਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਰੁਹੇਲੇ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਸਾਰਾ ਕਮਰਾ ਇਲਾਹੀ ਨੂਰ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਾ ਇਲਾਹੀ ਚਿਹਰਾ ਦੇਖ ਕੇ ਬੜੀ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਘਰਵਾਲੇ ਨੂੰ ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਇਹ ਤਾਂ ਕੋਈ ਅੱਲ੍ਹਾ-ਤਾਲਾ ਦਾ ਨੂਰ ਜਾਪਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਇਸ ਨੂੰ ਗੁਲਾਮ ਬਣਾ ਕੇ ਵੇਚੋ ਨਾ ਤੇ ਛੱਡ ਦਿਉ। ਪਰ ਉਹ ਰੁਹੇਲਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਅਨੋਖੇ ਗੁਲਾਮ ਨੂੰ ਦੋ ਅਰਬੀ ਘੋੜਿਆਂ ਬਦਲੇ ਵੇਚ ਕੇ ਚੰਗੇ ਪੈਸੇ ਕਮਾਵਾਂਗਾ। ਉਸ ਨੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਿਆਰ ਕਰਕੇ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿਚ ਇੱਕ ਉੱਚੀ ਥਾਂ ‘ਤੇ ਲਿਜਾ ਕੇ ਖੜਿਆਂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਬੋਲੀ ਲਗਵਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਉੱਥੇ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬੱਚਿਆਂ, ਜਵਾਨਾਂ ਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਲਗਾ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖ੍ਰੀਦਿਆ ਤੇ ਵੇਚਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜੋ ਕਿ ਬਹੁਤ ਰੋ-ਕੁਰਲਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਕੱੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੂੰ ਉੱਥੋਂ ਦੇ ਨਵਾਬ ਨੇ ਦੋ ਅਰਬੀ ਘੋੜਿਆਂ ਦੇ ਬਦਲੇ, ਉਸ ਰੁਹੇਲੇ ਪਠਾਨ ਤੋਂ ਖ੍ਰੀਦ ਲਿਆ। ਨਵਾਬ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਕੰਮ ‘ਤੇ ਲਾਉਂਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ, ਗਾਗਰ ਦੇ ਕੇ ਖੂਹ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਭੇਜਿਆ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਖੂਹ ਵਿਚ ਪਾਣੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਬਾਕੀ ਹੋਰ ਸਾਰੇ ਖੂਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਵੀ ਪਾਣੀ ਸੁੱਕ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਹਾਹਾਕਾਰ ਮੱਚ ਗਈ। ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਜਦੋਂ ਵਾਪਸ ਆ ਰਹੇ ਸਨ ਤਾਂ ਨਵਾਬ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੁਆਲੇ ਇੱਕ ਅਨੌਖੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਦਾ ਓਰਾ (ਚੱਕਰ) ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਗਾਗਰ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਚੁੱਕੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਨਵਾਬ ਇਹ ਕੌਤਕ ਦੇਖ ਕੇ ਬੜਾ ਭੈਭੀਤ ਹੋਇਆ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਕਿ ਇਹ ਪੁਰਸ਼ ਤਾਂ ਕੋਈ ਅੱਲ੍ਹਾ-ਤਾਲਾ ਦਾ ਨੂਰ ਹੈ। ਉਹ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ‘ਤੇ ਢਹਿ ਪਿਆ ਤੇ ਮਾਫ਼ੀ ਮੰਗਣ ਲੱਗਾ।
ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਲੋਕ ਨਵਾਬ ਕੋਲ ਆ ਗਏ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਨਵਾਬ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ-ਵਾਸੀਆਂ ਲਈ ਪਾਣੀ ਦਾ ਕੋਈ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰੇ। ਨਵਾਬ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਅੱਲ੍ਹਾ-ਤਾਲਾ ਦਾ ਨੂਰ ਹੋ, ਸੋ ਕਿਰਪਾ ਕਰੋ ਤੇ ਸੁੱਕੇ ਹੋਏ ਖੂਹਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਵਾਪਸ ਲਿਆ ਦਿਉ। ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਉਸ ਨੂੰ ਆਖਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ‘ਤੂੰ ਤਾਂ ਨਵਾਬ ਹੈਂ, ਤੇਰਾ ਹੁਕਮ ਸਭ ਥਾਵਾਂ ‘ਤੇ ਚੱਲਦਾ ਹੈ, ਤੂੰ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਵੀ ਹੁਕਮ ਕਰ ਕਿ ਪਾਣੀ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਖੂਹਾਂ ਵਿਚ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਵੇ । ‘ ਨਵਾਬ ਆਪਣੀਆਂ ਗਲਤੀਆਂ ਦਾ ਪਛੁਤਾਵਾ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ‘ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਜੀ! ਮੇਰਾ ਹੁਕਮ ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਦੋ-ਚਾਰ ਲੋਕਾਂ ‘ਤੇ ਹੀ ਚੱਲਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ। ਪਰ ਆਪ ਜੀ ਦਾ ਹੁਕਮ ਸਾਰੇ ਖੰਡਾਂ-ਬ੍ਰਹਿਮੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਚੱਲਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਆਪ ਜੀ ਹੀ ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਖੂਹਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਪੈਦਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ।’
ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਆਖਣ ਲੱਗੇ ਇਸ ਲਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਰੇ ਬੁਰੇ ਕੰਮ ਕਰਨੇ ਛੱਡ ਕੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ-ਸਿਮਰਨ ਨਾਲ ਜੁੜਨਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਤੁਸੀਂ ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਗੁਲਾਮ ਬਣਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਰਿਹਾਅ ਕਰੋ ਤੇ ਇੱਥੇ ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਬਣਾਉ ਅਤੇ ਹਰੇਕ ਆਏ-ਗਏ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰੋ। ਨਵਾਬ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਾਸੀਆਂ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਾ ਹੁਕਮ ਮੰਨਦੇ ਹੋਏ ਸਾਰੇ ਗੁਲਾਮਾਂ ਤੇ ਕੈਦੀਆਂ ਨੂੰ ਰਿਹਾਅ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉੱਥੇ ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ। ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਹੀ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਖੂਹਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਦੌੜ ਗਈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਸੱਚ-ਧਰਮ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਦੇ ਕੇ ਅਤੇ ਗੁਲਾਮ ਬਣਾਏ ਹੋਏ ਸਾਰੇ ਕੈਦੀਆਂ ਨੂੰ ਰਿਹਾਅ ਕਰਵਾ ਕੇ, ਉਸੇ ਜਗ੍ਹਾ ਵੱਲ ਨੂੰ ਚੱਲ ਪਏ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਜੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਆਏ ਸਨ ਤੇ ਅੱਗੋਂ ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ ਜੀ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੂੰ ਮਿਲ ਪਏ। ਇੱਥੋਂ ਚੱਲ ਕੇ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਸੱਚ-ਧਰਮ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ 1510 ਈ: ਨੂੰ ਸੁਲਤਾਨਪੁਰ ਲੋਧੀ ਵਾਪਸ ਆ ਗਏ। ਇਸੇ ਸਮੇਂ ਹੀ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਅਜਿੱਤੇ ਰੰਧਾਵੇ ਵੱਲੋਂ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਜਗ੍ਹਾ ‘ਤੇ ਰਾਵੀ ਦਰਿਆ ਦੇ ਕੰਢੇ ‘ਤੇ ਕਰਤਾਰਪੁਰ ਨਾਮ ਦਾ ਨਗਰ ਵਸਾਇਆ।
रूहेल खंड का कौतक “सूखे कुओं में पानी आ गया है”
जगन्नाथ पुरी से चलकर गुरु जी रूहेल खंड पहुंचे, जहां कुछ पठान गरीब पुरुषों, महिलाओं और बच्चों को गुलाम बनाकर खरीदते-बेचते थे। जब गुरु जी भाई मरदाना जी के साथ वहां पहुंचे तो उन्हें पूरी रात नींद नहीं आई और लोगों के रोने-धोने की आवाजें आती रहीं। सुबह उठते ही उन्होंने भाई मरदाना जी से कहा, “भाई मरदाना जी! आप कुछ दिनों के लिए मुझसे दूर चले जाइए, क्योंकि जिस काम के लिए हम अभी जा रहे हैं, वह आपको दिखाई या सुनाई नहीं देगा।” भाई मरदाना जी ने न चाहते हुए भी गुरु जी की आज्ञा का पालन किया और वियोग की पीड़ा में आंसू बहाते हुए वहां से चले गए। जब भाई मरदाना जी ने पूछा कि फिर मिलन कहां होगा? गुरु जी ने कहा कि एक सप्ताह बाद जहां भी जाने की इच्छा हो, वहां चले आइए, हम आपसे मिलेंगे।
गुरू साहिब जी समाधि में स्थित एक पत्थर पर बैठे थे कि तभी एक रूहेला आया और गुरू साहिब जी को बाजू से पकड़ कर अपने घर में गुलाम बनाकर ले गया और एक कमरे में बंद कर दिया। रूहेले की पत्नी ने देखा कि पूरा कमरा दिव्य ज्योति से भर गया है और वह गुरू जी का दिव्य चेहरा देखकर बहुत प्रभावित हुई और अपने पति से कहने लगी कि यह तो अल्लाह की तरफ से कोई ज्योति लगती है, इसलिए इसे गुलाम बनाकर मत बेचो और छोड़ दो। परन्तु वह रूहेला कहने लगा कि मैं इस अनोखे गुलाम को दो अरबी घोड़ों के बदले में बेचकर अच्छा पैसा कमाऊंगा। अगले दिन उसने गुरू जी को अच्छे कपड़े पहनाए, बाजार में एक ऊंचे स्थान पर ले जाकर खड़ा कर दिया और बोली लगाने लगा। वहां और भी बहुत से बच्चे, युवक और महिलाएं थीं जिन्हें बोली लगाकर खरीदा-बेचा जा रहा था, जो बहुत रो रहे थे। कुछ समय बाद उस जगह के नवाब ने गुरू साहिब जी को उस सुंदर पठान से दो अरबी घोड़ों के बदले में खरीद लिया।
नवाब ने गुरू जी को काम पर लगाते हुए घड़ा लेकर कुएं से पानी लाने के लिए भेज दिया। लेकिन जब गुरु जी वहाँ पहुँचे तो कुएँ में पानी नहीं था और शहर के बाकी सभी कुओं का पानी सूख चुका था। पूरे शहर में हलचल मच गई। जब गुरु जी वापस लौट रहे थे तो नवाब ने देखा कि गुरु जी के चारों ओर एक अनोखी रोशनी का प्रभामंडल बन गया है और घड़ा गुरु जी के सिर के ऊपर हवा में लहरा रहा है। नवाब यह चमत्कार देखकर बहुत डर गया और उसने समझा कि यह आदमी अल्लाह की तरफ से किसी तरह की रोशनी है। वह गुरु जी के चरणों में गिर गया और माफ़ी मांगने लगा। शहर के लोग नवाब के पास आए और उससे कहा कि वह शहर का नवाब है इसलिए शहरवासियों के लिए पानी का कुछ प्रबंध करें। नवाब गुरु साहिब जी से विनती करने लगा कि आप अल्लाह की रोशनी हैं इसलिए कृपया सूखे कुओं में पानी वापस लाएँ। गुरु साहिब जी ने उससे कहा, ‘आप नवाब हैं, आपका आदेश हर जगह मान्य है, आप भी शहर के कुओं में पानी वापस लाने का आदेश दें।’ नवाब ने अपनी गलतियों पर पश्चाताप करते हुए कहा, ‘राजा! मेरा आदेश यहाँ केवल दो या चार लोगों के लिए मान्य है। इससे अधिक नहीं। लेकिन आपकी आज्ञा सभी महाद्वीपों और ब्रह्मांडों में मान्य है, इसलिए कृपया आप कुओं में पानी उत्पन्न कर सकते हैं।’
गुरु साहिब जी ने कहा, इसलिए, आपको सबसे पहले सभी बुरे कर्मों को छोड़ना होगा और प्रभु के नाम-सिमरन में शामिल होना होगा। जिन लोगों को आपने गुलाम बनाया है, उन्हें रिहा करें और यहां एक धर्मशाला बनाएं और हर आने-जाने वाले की सेवा करें। नवाब और सभी शहरवासियों ने गुरु के आदेश का पालन करते हुए सभी गुलामों और कैदियों को रिहा कर दिया और वहां एक धर्मशाला बनाने का वादा किया। उस समय, शहर के सभी कुओं में पानी आ गया और चारों ओर खुशी की लहर फैल गई। इस तरह, गुरु साहिब जी ने उन सभी को सत्य का उपदेश देने और सभी गुलाम कैदियों को रिहा कराने के बाद, उसी स्थान की ओर प्रस्थान किया, जहाँ उन्होंने भाई मरदाना जी को छोड़ा था और फिर भाई मरदाना जी ने गुरु साहिब जी से मुलाकात की। यहाँ से, रास्ते में सत्य का उपदेश देते हुए, गुरु साहिब जी 1510 ई। में सुल्तानपुर लोधी लौट आए। इस समय गुरु साहिब जी ने अजीत रंधावा द्वारा दी गई जगह पर रावी नदी के तट पर करतारपुर नामक शहर की स्थापना की।
Ruhel Khand’s Story “Water has come into the dry wells”
After walking from Jagannath Puri, Guru Ji reached Ruhel Khand, where some Pathans used to buy and sell poor men, women and children as slaves. When Guru Ji reached there with Bhai Mardana Ji, he could not sleep the whole night and the sounds of people crying and making people cry kept coming. As soon as he got up in the morning, he said to Bhai Mardana Ji, “Bhai Mardana Ji! You should go away from me for a few days, because the work for which we are going now will not be seen or heard from you.” Bhai Mardana Ji, despite not wanting to, obeyed Guru Ji’s order and left from there, shedding tears in the agony of separation. When Bhai Mardana Ji asked where the reunion would take place again? Guru Ji said that after a week, wherever you feel the desire to go, come there, we will meet you.
Guru Sahib Ji was sitting on a stone located in the Samadhi when a Rohela came and grabbed Guru Sahib Ji by the arm and took him to his house as a slave and locked him in a room. The Rohela’s wife saw that the whole room was filled with divine light and she was very impressed to see the divine face of Guru Ji and started telling her husband that this seems to be a light from Allah, so do not sell him as a slave and leave him. But that Rohela started saying that I will earn good money by selling this unique slave in exchange for two Arabian horses. The next day, he dressed Guru Ji well, took him to a high place in the market, made him stand and started bidding. There were many other children, youths and women who were being bought and sold by bidding, who were crying a lot. After some time, the Nawab of that place bought Guru Sahib Ji from that handsome Pathan in exchange for two Arabian horses. The Nawab, while putting Guru Ji to work, sent him to fetch water from the well with a pitcher. But when Guru Ji reached there, there was no water in the well and the water had dried up in all the other wells of the city. There was a commotion in the whole city. When Guru Ji was returning, the Nawab saw that a halo of unique light had formed around Guru Ji and the pitcher was being carried in the air above Guru Ji’s head. The Nawab was very scared to see this miracle and he understood that this man was some kind of light from Allah. He fell at the feet of Guru Ji and started begging for forgiveness.
The people of the city came to the Nawab and asked him to make some arrangements for water for the city residents as he was the Nawab of the city. The Nawab began to request Guru Sahib Ji that you are the light of Allah, so please bring water back to the dry wells. Guru Sahib Ji told him, ‘You are the Nawab, your command is valid everywhere, you also order the water to return to the wells of the city.’ The Nawab, repenting for his mistakes, said, ‘King! My command is valid only for two or four people here. No more than this. But your command is valid in all the continents and universes, so please you can produce water in the wells.’
Guru Sahib Ji said, therefore, you will first have to give up all bad deeds and join the Lord’s Naam-Simran. Release all the people you have enslaved and build a Dharamshala here and serve everyone who comes and goes. The Nawab and all the city residents, obeying the Guru’s order, released all the slaves and prisoners and promised to build a Dharamshala there. At that moment, water came into all the wells of the city and a wave of happiness spread all around. In this way, Guru Sahib Ji, after preaching the truth to all of them and getting all the enslaved prisoners released, set off towards the same place where he had left Bhai Mardana Ji and then Bhai Mardana Ji met Guru Sahib Ji. From here, preaching the truth on the way, Guru Sahib Ji returned to Sultanpur Lodhi in 1510 AD. At this time, Guru Sahib Ji established a city named Kartarpur on the banks of the Ravi River on the place given by Ajit Randhawa.
